Vanaf 1 oktober is er op de N200 één rijstrook per richting beschikbaar. In de laatste drie weekenden van september bereidt de aannemer deze wegsituatie tijdens de weekenden voor. Dan zijn er op delen van de N200 ook minder rijstroken beschikbaar.

Kom langs op 3 september

Als omwonende of weggebruiker zal het werk op de N200 u niet ontgaan. Direct aanwonenden kregen afgelopen week een brief of een bezoekje van de aannemer en zijn via die weg al uitgenodigd. Heeft u geen brief gekregen, maar heeft u wel vragen over de werkzaamheden? Kom langs op 3 september! Aanmelden is niet nodig.

• Wat: informatieavond voor omwonenden van de N200/Haarlemmerweg
• Wanneer: maandag 3 september tussen 19.00 en 21.00 uur
• Waar: Amsterdamse Hockeyclub (AMHC) Westerpark, Sportpark Spieringhorn 5, Amsterdam

Historische Betekenis

De N200 heeft een rijke geschiedenis die terugvoert tot de 19e eeuw. Oorspronkelijk ontworpen als een kanaalweg, diende het als een belangrijke route voor het transport van goederen en personen tussen Amsterdam en de rest van Nederland. Doorheen de jaren heeft de weg verschillende transformaties ondergaan, maar de belangrijkheid ervan voor de regio is nooit verminderd.

Recente Verbeteringen

In de afgelopen jaren heeft de N200 een aanzienlijke upgrade ondergaan om aan de hedendaagse eisen van het verkeer te voldoen. Dit project, bekend als “De Nieuwe N200”, omvatte de aanleg van nieuwe rijstroken, fietspaden, en groenvoorzieningen, alsmede verbeteringen aan de waterhuishouding en ecopassages voor dieren. Deze upgrades hebben niet alleen de verkeersveiligheid en doorstroming verbeterd maar ook de leefbaarheid langs de weg.

Toekomstplannen

De toekomst van de N200 ziet er rooskleurig uit, met plannen voor verdere verbeteringen aan de infrastructuur en duurzaamheid. Innovatieve projecten zoals het toepassen van “smart road” technologieën en het verder vergroenen van de omgeving staan op de agenda. Deze initiatieven zullen de N200 transformeren in een moderne, duurzame en veilige route die klaar is voor de uitdagingen van de 21e eeuw.

De N200 blijft een essentiële schakel in het Nederlandse wegennetwerk, met een indrukwekkend verleden en een veelbelovende toekomst. De recente upgrades en toekomstige projecten onderstrepen het belang van deze weg voor de regio en zijn bewoners. Als een spil in de mobiliteit en economie van Nederland, zal de N200 blijven evolueren en dienen als een voorbeeld van duurzame en efficiënte infrastructuur.

Het Nieuwe N200-project markeert een monumentale prestatie in de infrastructuurontwikkeling tussen Amsterdam en Halfweg, officieel afgerond op 28 november 2020. Dit ambitieuze project omvatte een breed scala aan verbeteringen over een traject van elf kilometer, uitgevoerd in een opmerkelijk tijdsbestek van slechts anderhalf jaar. De uitgevoerde werken omvatten de installatie van een nieuwe drinkwaterleiding, verhoging van de dijken, herinrichting van de weg, en de aanleg van een ecopassage. Door deze gecombineerde inspanningen werden niet alleen de maatschappelijke kosten aanzienlijk verlaagd, maar ook de levenskwaliteit van zowel de menselijke bewoners als de lokale flora en fauna aanzienlijk verbeterd.

Een Synergie van Doelstellingen en Voordelen

Minister Cora van Nieuwenhuizen van Infrastructuur en Waterstaat benadrukte het succes van deze gezamenlijke inspanning, die leidde tot een significante vermindering van hinder en verkeersopstoppingen voor lokale bewoners. Dit werd bereikt door alle werkzaamheden gelijktijdig uit te voeren, wat het project binnen de indrukwekkend korte tijd van anderhalf jaar afrondde, in plaats van de vijf jaar die het zou hebben gekost als de taken na elkaar waren uitgevoerd.

Innovatie en Samenwerking: Sleutels tot Succes

De kracht van het Nieuwe N200-project lag in de unieke samenwerking tussen verschillende belanghebbenden, waaronder Rijkswaterstaat, de gemeente Amsterdam, het waterschap Amstel, Gooi en Vecht, en Waternet. Deze gecoördineerde aanpak leidde tot de realisatie van kansen die de infrastructuur niet alleen weer op orde brachten, maar het gehele gebied ook mooier, veiliger, en groener maakten.

Maarten van Aller, COO van de Infradivisie van VolkerWessels en vertegenwoordiger van de aannemerscombinatie ééN200, benadrukte het gemeenschappelijke succes en de trots die voortvloeide uit het behalen van de strakke deadlines. Een extra winstpunt was de verbetering van de biodiversiteit door de aanleg van ecopassages en natuurvriendelijke oevers, waardoor dieren veilig tussen natuurgebieden kunnen bewegen.

De Rol van Innovatie en Digitale Samenwerking

Het project benutte innovatieve technologieën zoals ‘Rainproof’ wegen, die het regenwater direct laten infiltreren in de bodem in plaats van het af te voeren naar het riool. Ook werd stiller asfalt gebruikt om geluidshinder te minimaliseren. Dankzij samenwerking met digitale platformen zoals Flitsmeister en Google Maps, hadden weggebruikers altijd toegang tot actuele navigatie- en routeinformatie.

De Nieuwe N200 heeft niet alleen het dagelijkse leven van de bewoners en weggebruikers verbeterd maar dient ook als een toonbeeld van hoe gecoördineerde inspanningen, innovatie, en een focus op duurzaamheid kunnen leiden tot buitengewone resultaten in de publieke sector.

Het is 15 december 1944. Corrie van den Boogaard-Vlug, dan 15 jaar oud, ziet vanuit haar zolderraam hoe drie mannen op de trambaan worden doodgeschoten door de Duitsers. De oorlog is dan al vier jaar gaande. Met haar ouders, broers en zussen woont ze in boerderij Vredelust, op de hoek van de Haarlemmerweg. De boerderij staat er inmiddels niet meer. Die maakte begin jaren ’50 plaats voor het nieuwe Slotermeer. Maar de herinneringen leven voort. Hoe maakte Corrie van den Boogaard de oorlog mee, daar in de boerderij in Amsterdam West?

Het leven op de boerderij ging door

“Toen de oorlog begon, was ik 11 jaar. Als kind gaat veel van wat er gebeurt langs je heen. Voor mijn gevoel ging het leven tijdens de oorlog gewoon door. Het klinkt misschien gek, maar ik had er niet veel last van. Gelukkig hebben we in die jaren ook nooit honger gehad, want we woonden op een boerderij en waren aardig zelfvoorzienend”, vertelt Corrie. Hoe normaal het leven vaak ook leek, er gebeurde veel om haar heen. Veel werd haar niet uitgelegd. En ze kon er als jong kind zelf ook niet altijd betekenis aan geven. Zo vertelt ze dat een van haar broers tijdens de oorlog opgepakt is geweest door de Duitsers. Nog steeds weet ze niet precies waarom of hoe dat is gegaan. Wel zijn haar een aantal dingen bijgebleven uit die roerige tijd.

Duitsers in het voorhuis

Nadenkend over de oorlogsjaren in haar ouderlijk huis, beseft ze dat de bezetter alom aanwezig was. Het gebeurde bijvoorbeeld geregeld dat Duitse soldaten fietsers voor het huis van de familie Vlug aanhielden om te controleren of zij niets van de boerderij hadden meegenomen. “Het was niet de bedoeling dat mensen etenswaren bij de boerderij kochten; het werd allemaal ingepikt door het Duitse leger. Ze pikten zelfs onze kippen. Maar daar zijn ze wel op aangesproken door hun officier”, vertelt ze. Ook de avondklok heeft indruk op de jonge Corrie gemaakt: “Je moest om acht uur thuis zijn met de ramen en luiken dicht. Die moesten we van buitenaf dichtdoen, altijd op je hoede voor mensen die je na acht uur buiten zouden zien. En het huis was dan zo donker. Dat alles maakte me toen wel angstig.”

Tekening van Vredelust in 1950 uit Corrie van den Boogaards eigen collectie.

Een onderduiker in de hooischuur

Ook vertelt Corrie over onderduikers in haar buurt. Die waren er volgens haar niet veel. Ze herinnert zich een mooi huis waar een vrouw met haar twee kinderen woonde. Zij had een oude man en een jongetje van een paar jaar oud in huis. Nog steeds weet ze niet of het een opa en zijn kleinkind waren, maar dat ze Joods waren, was zeker. En dat terwijl er ook Duitsers ingekwartierd zaten in die woning. Bij de familie Vlug woonde ook een onderduiker. Hij heette Cor Bosman en hij had meegedaan aan de Spoorwegstaking in 1944. “Mijn ouders hadden ons wel verteld dat hij bij ons ondergedoken zat. Hij verstopte zich in het hooihuis, maar zat ook geregeld met ons in het voorhuis. Na een week is hij weer vertrokken”, vertelt ze.

Bombardementen

“Ik weet het nog heel goed. Op een zonnige dinsdag waren mijn moeder en ik de was aan het ophangen. Toen zagen we dat er verderop gebombardeerd werd. Mijn moeder zei meteen dat ze hoopte dat het niet bij Alie en Nelis was”, vertelt Corrie. Dat bleek wel het geval. Alie en Nelis, vrienden van de familie Vlug, woonden met hun gezin dichtbij Schiphol in Badhoevedorp. Ze werden op deze zonnige novemberdag in 1943 gebombardeerd. Gelukkig liep het uiteindelijk goed af: in 1951 trouwde hun zoon Jaap met Corrie en nu wonen zij nog steeds samen in Amsterdam West.

De fusillade

Op 15 december 1944 gebeurde hetgeen dat Corrie het meest is bijgebleven. De Duitsers brachten drie mannen naar de trambaan tegenover de boerderij. Corries vader had al snel door dat er iets stond te gebeuren. Hij stuurde zijn kinderen naar binnen en zei dat ze niet mochten kijken. Dat deed Corrie toch. Ze vertelt dat dit het meest angstige is dat ze heeft meegemaakt tijdens de oorlog. Voorbijgangers werden gedwongen te kijken hoe de mannen werden gefusilleerd. De lichamen hebben er twee dagen en nachten gelegen terwijl Duitse soldaten de wacht hielden. Het was bedoeld als waarschuwing voor verzetsmensen.

Na de oorlog zorgden twee melkklanten van Vredelust ervoor dat er een herdenkingskruis bij de boerderij kwam te staan. Een monument dat de drie oorlogsslachtoffers eer aan zou doen. Wie waren deze mannen? Wat was hun rol in de oorlog? Dat leest u in deel III van onze reeks over de Tweede Wereldoorlog. 

Henk Verkuijl, Matthijs Verkuijl en Pieter Elias. Bron: De Eerebegraafplaats te Bloemendaal.

De ziel van het verzet

Matthijs Verkuijl (1895) was vanaf het begin van de oorlog actief in het verzet. Samen met zijn oudste zoon Henk was hij lid van de Erkens-groep. Dit was een spionagegroep die militaire inlichtingen verzamelde, de communicatie tussen de Duitsers saboteerde en probeerde wapens, munitie en springstoffen te bemachtigen. Vanaf 1942 gaf Matthijs onderdak, voedsel en geld aan onderduikers. Zijn woning in Rotterdam-Hillegersberg vormde een uitvalsbasis voor leiders van knokploegen in de buurt. Eind 1943 werd hij bedrijfsleider van grasdrogerij Veevita in Badhoevedorp. Samen met de Landelijke Organisatie voor Hulp aan Onderduikers begon hij ook vanuit zijn bedrijf onderduikers en het verzet te helpen. Zijn bedrijf werd het hoofdkwartier van de Binnenlandse Strijdkrachten in Badhoevedorp. Zo werd Matthijs leider en ‘ziel’ van het verzet in de regio.
 

Knokploegen

De zoon van Matthijs, Henk Verkuijl (1922), was 18 toen de oorlog begon. Hij volgde al snel het pad van zijn vader en werd lid van een kleine knokploeg binnen de Erkens-groep. Zijn ploeg stak banden van Duitse voertuigen lek, schaduwde verdachte personen en stak woningen van ‘foute’ Nederlanders in brand. Nadat de groep in 1942 werd opgerold, werd Henk in 1943 lid van de Westlandse Knokploegen. Zij voerden ongeveer tien succesvolle overvallen uit op onder andere het hoofdbureau van politie in Delft. En vanaf augustus 1944 was Henk betrokken bij het verzamelen van gedropte wapens op de Veluwe en in Utrecht.
 

Verzet vanuit de politie

Pieter Elias (1907), rechercheur 1e klas bij de Amsterdamse Gemeentepolitie, werd in 1944 lid van de Knokploeg Amsterdam. Hij zette met collega Arend Japin een recherchebureau op voor de knokploeg. Met acht medewerkers en twee contacten bij het hoofdkwartier van de Sicherheitspolizei (Sipo) bespioneerde het bureau de Sipo. Zo konden zij verzetsstrijders waarschuwen voor aanstaande arrestaties. De knokploeg zorgde er ook voor dat verraders werden ontvoerd of geliquideerd. Omdat Pieter de beschikking had over een politieauto, zorgde hij ook voor vervoer van levensmiddelen en gedropte wapens in Noord-Holland naar Amsterdam.

Grasdrogerij Veevita in Badhoevedorp. Bron: Haarlemmermeermuseum De Cruquius.

Verraad en arrestaties

Op 17 november 1944 werd Pieter opgepakt door de Duitsers toen hij met zijn auto terugkwam van een illegaal voedseltransport uit Alkmaar. Hij was verraden door Wim Henneicke, voorman van een groep ‘jodenjagers’ en infiltrant in het verzet. Matthijs en Henk werden verraden door de gearresteerde knokploegcommandant Kees Bitter, die uit angst voor eigen leven zijn medeknokploegers verraadde. De Sipo viel op 24 november 1944 de woning van familie Verkuijl binnen, arresteerde het hele gezin en zette Matthijs en Henk op de lijst van Todeskandidaten.
 

Moord

Duitse militairen haalden Pieter, Matthijs en Henk op 15 december 1944 uit de cel en brachten de mannen naar de Haarlemmerweg. Daar fusilleerden ze hen als vergelding voor een sabotage-aanslag op de spoorlijn door andere mensen in het verzet. Voorbijgangers moesten toekijken hoe de verzetsmannen werden doodgeschoten. Hun lichamen bleven twee dagen en nachten liggen, als waarschuwing voor het verzet. Daarna werden ze provisorisch begraven in een gezamenlijk graf in de duinen bij Overveen.

Toen het recherchebureau van Elias ontdekte dat Henneicke meerdere verzetsmensen aan de Sipo had uitgeleverd en in 1943 met zijn Colonne zo’n 8.000 Joodse onderduikers had verraden, werd hij op 8 december 1944 geliquideerd. Kees Bitter werd op 27 december 1944 door het verzet vermoord.

De onthulling van het monument op 15 december 1947 bij boerderij Vredelust.